Het is bijna november, de tijd waarin de natuur loslaat. In de katholieke traditie is het begin november Allerzielen. Misschien ken je de mooie tekenfilm Coco die speelt op deze dag in Mexico. Daar noemen ze de dag Día de los Muertos, de dag van de doden. Miguel van 12 jaar ontdekt waarom hij van zijn ouders geen gitaar mag spelen. Waarom zijn ouders muziek uit hun leven verbanden. Door contact met de doden leert hij op deze dag het verhaal van zijn grootmoeder Coco kennen. Hoe zij verlaten werd door haar vader, de gitarist. Door het verhaal van zijn grootmoeder open te leggen, te zien hoe het doorwerkte in zijn familie. Kan hij gaan worden wie hij eigenlijk is.
Het verhaal van je grootouders. Het voelt nog steeds als een taboe. Als iets waar ik niet aan mag komen. Het is niet van mij. Ik moet het heel precies afwegen, hoeveel het weegt. Als ik het erover zou hebben, maak ik er maar een verhaal van, wat het immers niet is.
Maar wat is het dan dat zolang de muziek uit mijn leven verdreef? Waardoor ik zo hard ging werken. Tegen de klippen op bleef proberen. Niet omdat ik echt graag iets wilde, maar om iemand te worden. Een identiteit te krijgen. Om zo gewoon mee te kunnen doen. Waardoor ik niet kon voelen wie ik eigenlijk was en wat ik eigenlijk nodig had. Waardoor ik niet mijn potentieel leefde maar een immer opgetrokken deel van mijzelf. Een hoofd dat ik net boven water wist te houden. Dat eigenlijk elk moment kopje onder kon gaan.
Het is bijna november. Misschien is het tijd om los te laten. Om helemaal kopje onder te gaan en te zinken, de diepte in. Me te laten zakken in de donkere diepte. Waar het stil is. Daar te zweven in die glanzende diepte. Hoe heerlijk is het om me helemaal kopje onder te laten gaan. Misschien is het tijd om los te laten. Wat is een beter moment? Om het verhaal los te laten. Te zien dat het niet mijn verhaal is.
Los te laten dat het misgaat als je niet werkt, als je helemaal tot rust komt, als je helemaal niks doet. Als je niet zorgt dat het goed komt. Los te laten dat als je het niet goed regelt het helemaal mis kan gaan. Zomaar, omdat er ooit gaskamers waren. Het voelt als een verkeerde uitkomst in slow motion die ik niet kan voorkomen, wat ik ook doe. Die zich vaak voltrekt in mijn dromen. De ramp die al gebeurde, voordat ik geboren werd.
Het is tijd om het verhaal los te laten. Het verhaal dat alleen werken telt, niet de muziek. Om helemaal te stoppen met overleven. Om voluit gelukkig te zijn. Een mooi leven te leven, ongeacht wat dan ook. Los te laten en te zinken, keer op keer. En te vertrouwen dat je vandaaruit boven komt drijven, elke keer weer. De wereld toont zich alsof er een sluier opgetrokken is. Vol kleur en schoonheid. Is er niks te doen, dan gelukkig te zijn.
30 oktober ’24
Credits foto: Cristian Palmer via Unsplash
